Γίνεται όντως να χάσεις από τη Δεκελείας…

Η κλασική ατάκα των οπαδών της ΑΕΚ όσο χτιζόταν το γήπεδο (ένα κράμα ευχής και ελπίδας) έμοιαζε λίγο υπερβολική.

Όσο καυτή κι αν θα ήταν η νέα (δηλαδή η παλιά) τους έδρα, η προσδοκία/προειδοποίηση «θα χάνετε από τη Δεκελείας» παραήταν αισιόδοξη.

Αν κάτι μπορεί να κρατήσει όμως η «Ένωση» από το πρώτο ματς στην «Αγια-Σοφιά - Opap Arena» δεν είναι η επιβλητική εμφάνιση, τα τέσσερα γκολ και η προσφορά του θεάματος που άρμοζε στην ιστορική περίσταση.

Είναι ότι -βάσει του πρώτου δείγματος- τελικά ίσως να μην είναι τόσο ανέφικτο να υποχρεωθεί σε ήττα ο αντίπαλος από τον… δρόμο. Ή έστω λίγα μόλις λεπτά αφότου εισέλθει στο νέο της σπίτι.

Διότι ναι, προφανώς το μέγεθος του εμποδίου δεν ήταν τέτοιο που να δικαιολογεί (ακόμα περισσότερο) ενθουσιασμό. Τον ουραγό του πρωταθλήματος νίκησε η ΑΕΚ.

Και εννοείται ότι θα την πατήσει αν θεωρήσει ότι από μόνο του το γήπεδο αρκεί για να παίρνει παιχνίδια. Είναι βέβαιο όμως ότι τα εντός έδρας πλέον θα διεξάγονται με συντριπτικά υπέρ της όρους.

Οι κατάμεστες εξέδρες, το πανηγυρικό κλίμα, η έκρηξη αγάπης από τον κόσμο προσέφεραν στους «κιτρινόμαυρους» την αίσθηση του… σπιτιού, που τόσα χρόνια στερήθηκαν.

Όλα αυτά ωστόσο (σε συνδυασμό με την τρομακτική ενίοτε ακουστική, την απόσταση αναπνοής των εξεδρών από το τερέν και την αίσθηση ότι το γήπεδο μπορεί να σε καταπιεί) θα προσφέρουν και στους φιλοξενούμενους της ΑΕΚ συνθήκες που δεν συναντούσαν μέχρι πρότινος.

Ήδη σήμερα οι παίκτες του Ιωνικού… ήπιαν θάλασσα. Στα 6 λεπτά είχαν φάει γκολ, στα 26 είχαν φάει δεύτερο και σε όλο το 90λεπτο βρέθηκαν δεκάδες φορές σε πανικό.

Κι ενώ απλώς έδιωχναν (κάνοντας τσαμπατζή θεατή τον Στάνκοβιτς ως τις καθυστερήσεις), οι παίκτες της ΑΕΚ, από την άλλη, δεν… ηρεμούσαν με τίποτα. Μετά το δεύτερο γκολ έψαξαν το τρίτο, μετά το τρίτο έψαξαν το τέταρτο και μετά το τέταρτο σιχτίρισαν πολλές φορές που δεν έβαλαν το πέμπτο.

Θα πει κανείς «σιγά το κατόρθωμα» και θα το αποδώσει (χωρίς να πέσει τελείως έξω) και στην επιθυμία όλων να σκοράρουν σε αυτό το ιστορικό ματς.

Από την άλλη, αρκεί να σκεφτείς αντίστοιχο ματς στο ΟΑΚΑ:

Η ΑΕΚ θα έβαζε ένα γκολ, μπορεί να έβαζε κι ένα δεύτερο και μετά θ’ άραζε. Θα περίμενε απλώς να τελειώσει το ματς και -τρώγοντας το καθιερωμένο γκολ- στην καλύτερη για 'κείνη περίπτωση θ’ αγχωνόταν.

Σήμερα το μάτριξ έδειχνε 4-0 και το ρολόι 88’ και ο Αραούχο (έχοντας σκοράρει νωρίτερα) έκανε τάκλιν αυτοθυσίας στον… αριστερό μπακ.

Γιατί υπήρχε εξέδρα (και μάλιστα δίπλα του) να τον σπρώξει. Ν’ απαιτήσει ακόμα καλύτερη εμφάνιση και ακόμα περισσότερα γκολ.

Να δώσει φτερά στους καλούς (όπως ο Γκατσίνοβιτς), ενθουσιασμό στους νέους (όπως ο Ελίασον), θάρρος στους υποτιμημένους (όπως ο Ρότα).

Να δώσει κουράγιο στους αγχωμένους (όπως έκανε με τον Μάνταλο στο σουτ που απείλησε το scoreboard).

Αυτά δεν τα είχε η ΑΕΚ και είναι μεγάλη υπόθεση που τα ξαναβρίσκει. Αυτή τη θαλπωρή που τόσα χρόνια ζήλευε στους ανταγωνιστές της θα μπορεί να τη λογίζει και στα δικά της πλεονεκτήματα.

Κι έπειτα από την πρώτη απόδειξη ότι «τα τσιμέντα παίζουν μπάλα», μπορεί βάσιμα να ελπίζει ότι (εφόσον κι η ομάδα συνεχίσει ν’ ανταποκρίνεται) πολλοί αντίπαλοι θα κακοπεράσουν στη Φιλαδέλφεια…